Pałac Pena w Sintrze - zwiedzanie, historia, informacje praktyczne

W kontekście kulturowym, romantyzm najczęściej kojarzy nam się z literaturą. Mniej powszechnie przywołuje na myśl dzieła Artura Grottgera czy Eugene’a Delacroixa, a jeszcze rzadziej zaś wiązany jest z architekturą. Narodowy Pałac Pena w portugalskiej Sintrze stanowi jednak najlepszy przykład tego, że architektura tego nurtu nie tylko istniała, ale nadal potrafi zachwycić!

Pałac Pena uchodzi za jeden z najpiękniejszych przykładów budowli romantycznych. Wpływ na to niewątpliwie ma jego wyjątkowa kolorystyka oraz położenie - pałac zbudowano na wzniesieniu, skąd dominuje nad okolicą.

Zwiedzanie Pałacu Pena w Sintrze

Chcąc zwiedzić Pałac Pena, mamy do wyboru dwie opcje:

• zakup biletu wstępu wyłącznie do parku (w takim przypadku mamy możliwość zobaczenia rezydencji tylko od zewnątrz),
• zakup biletu łączonego, który uprawnia do wejścia zarówno do parku, jak i pałacu.

Należy jednak pamiętać, że nie ma możliwości zakupu biletu jedynie na wejście do pałacu, ponieważ ten znajduje się wewnątrz założenia parkowego.

Od wejścia do parku do głównej bramy pałacu czeka nas spacer o długości ponad 500 metrów, prowadzący lekko pod górę.

Pałac Pena - bilety wstępu oraz dni i godziny otwarcia

Od pewnego czasu, aby odwiedzić wnętrza Pałacu Pena, konieczne jest wcześniejsze zarezerwowanie dnia i godziny wizyty. Co istotne, dzień i godzina dotyczą momentu rozpoczęcia zwiedzania wnętrz pałacu, a nie wejścia na teren kompleksu parkowego.

Bilety najlepiej zakupić online na oficjalnej stronie. W dniu wizyty, szczególnie w sezonie, trudno jest znaleźć wolne okienko czasowe - niektórzy z naszych czytelników musieli czekać kilka długich godzin na wejście.

Pałac jest otwarty przez cały rok, z wyjątkiem 1 stycznia i 25 grudnia.

Aktualne ceny biletów oraz dni i godziny najlepiej sprawdzić oficjalnej stronie organizacji zarządzającej zabytkami Sintry.

Pałac Pena - co zobaczymy w środku?

Wnętrze pałacu może nie zachwyca tak jak renesansowe lub barokowe królewskie rezydencje we Francji czy Hiszpanii, ale wielu turystów z pewnością zaciekawi, jakie warunki panowały jeszcze całkiem niedawno w domach portugalskich władców. Na miejscu można zobaczyć m.in. prywatne apartamenty, kuchnię czy łazienkę.

Kompleks pałacowy to nie tylko zabytkowe wnętrza. Do najciekawszych atrakcji pałacu należy możliwość wyjścia na jeden z tarasów widokowych, z których rozpościerają się piękne widoki na położone poniżej tereny.

Trzeba szczerze przyznać, że widoki z prawie każdego punktu pałacu, zarówno z tarasów widokowych, jak i z otaczających go murów, są niepowtarzalne.

Parque da Pena - atrakcje parku wokół pałacu

Fundator pałacu nie zapomniał też o miejscu, w którym można było odpocząć od trudów sprawowania władzy. W tym calu nakazał urządzić pałacowy park o powierzchni nawet 200 hektarów. Założenie to bardziej przypomina mroczny las niż typowy park.

Dzięki specyficznemu klimatowi w Sintrze mogą rosnąć takie gatunki jak cyprysik Lawsona, miłorząb chiński czy kryptomeria japońska. Uwagę przykuwają hodowane czarne łabędzie i nietypowa fontanna (złożona z ceramicznych płytek zwanych azulejos).

Teren parku jest nierówny, z krętymi ścieżkami i wzniesieniami. Park jest idealnym miejscem do pieszych wędrówek, a miłośnicy natury z pewnością docenią różnorodność występującej tu roślinności.

W najbliższej okolicy pałacu znajdują się fontanny, rzeźby i pomniki. Znacznie dalej na południe można zauważyć widoczny z daleka krzyż, ustawiony na jednym z wzniesień.

Jak dojechać do Pałacu Pena?

Dojazd do pałacu jest stosunkowo prosty. Na dworcu w Sintrze wystarczy wsiąść do autobusu linii 434 (Circuito da Pena). Połączenie to jest obsługiwane przez przewoźnika Scotturb. Autobus zatrzymuje się przy większości najważniejszych atrakcji w mieście, a następnie wraca na przystanek początkowy. Pałac Pena jest ostatnim przystankiem na trasie - autobus staje przy samym wejściu do parku, które jest oddalone o kilkaset metrów od pałacu.

W sezonie letnim, autobus kursuje nawet 4 razy na godzinę, jednak poza najwcześniejszymi kursami, jest zazwyczaj przepełniony.

Historia Pałacu Pena

Na początku była... kaplica.

Zanim zbudowano pałac, na wzgórzu umiejscowiona była kaplica poświęcona Matce Boskiej Penenskiej. Miejsce to jako idealne do medytacji religijnych upodobała sobie Eleonora de Viseau. W późniejszych latach król Manuel I sprowadził na wzgórze eremitów hieronimitów. Zakon ten cieszył się szczególnymi łaskami Manuela, nie dziwne więc, że władca oddał im także część Sintry (a po swej śmierci nakazał pochować się w klasztorze tego zgromadzenia w Lizbonie). Niewielkie eremy przetrwały do XVIII wieku, kiedy to cały kompleks spłonął od uderzenia pioruna. Ruiny straszyły swym stanem do XIX wieku, kiedy to zwróciły uwagę Ferdynanda II Koburga.

Małżeński tron

Ferdynand II Koburg de facto nigdy nie był królem. W 1836 roku ożenił się z królową Portugalii Marią II i do końca swego życia pełnił rolę “małżonka królowej” bądź też regenta (przed rozpoczęciem panowania Piotra V oraz po jego niespodziewanej śmierci na tyfus). Okres ten był dla Portugalii wyjątkowo ciężki. Kraj znosił właśnie skutki nieudanej ustawy sekularyzacyjnej - na rynku pojawiły się posiadłości kościoła katolickiego, ale ludność nie miała pieniędzy, aby te dobra nabyć. Ziemia kumulowała się więc w rękach najbogatszych co prowadziło do pogorszenia, i tak już nie najlepszych, nastrojów społecznych. Co więcej królowa nie była dobrą władczynią. Podziwiano jej energię i dbałość o dzieci, ale prowadzenie polityki oceniano bardzo źle. Maria była tendencyjna, opierała się na cudzoziemcach, ministrów mianowała ze względu na osobiste sympatie, a nie zasługi. Doprowadziło to do kilku kryzysów, zagrożenia abdykacją, a nawet interwencji obcych mocarstw.

W tej zawikłanej sytuacji Ferdynand II Koburg radził sobie jak umiał. Jednak z czasem zaczął odsuwać się od życia politycznego nacisk kładąc na rozwój kultury. Jednym z pierwszych przejawów tego zwrotu Ferdynanda II była decyzja o budowie Pałacu Pena.

Architekt amator

Architektem odpowiedzialnym za budowę Pałacu Pena był Wilhelm Ludwig von Eschwege. Człowiek ten nigdy nie odebrał należytego wykształcenia w dziedzinie jaką przyszło mu się zająć. Był geologiem, właścicielem i zarządcą hut oraz wojskowym. Często jednak podróżował po świecie i być może ten fakt oraz otwarty umysł sprawiły, że ze swego zadania wywiązał się koncertowo.

Dalsze losy

Królowa Maria II nie spędziła w pałacu zbyt wiele czasu. Zmarła w 1853 roku (budowę Pałacu Pena ukończono w 1847, choć prace wykończeniowe trwały jeszcze po śmierci królowej) po urodzeniu jedenastego dziecka. Zlekceważyła ostrzeżenia lekarzy, którzy sugerowali, że tak liczne ciąże nadwątlają zdrowie władczyni. Ferdynand II Koburg zmuszony był wstąpić na tron aż do czasu osiągnięcia pełnoletności przez swego najstarszego syna. Królestwo wiązało duże nadzieje z młodym Piotrem V. Zapowiadał się na wybitnego, wszechstronnego władcę, który wyprowadzi Portugalię z kryzysu. Tak się jednak nie stało bo młody król zmarł na tyfus w wieku dwudziestu czterech lat.

W 1869 roku Fredynand II Koburg ożenił się ponownie. Jego wybranką była kobieta spoza arystokratycznego światka - Elisa Hensler. Małżeństwo było morganatyczne (tj. status społeczny Elisy nie polepszył się) nie dość bowiem, że wybranka Ferdynanda była śpiewaczką operową to jeszcze posiadała dziecko, którego ojciec nie był znany. Władca jednak tak ukochał swoją drugą żonę, że zapisał jej w testamencie Pałac Pena i Zamek Maurów. Po jego śmierci rodzina królewska chcąc odzyskać owe budowle musiała zapłacić Elisie 410 milionów rei!

W 1910 roku w Portugalii doszło do skierowanej przeciwko monarchii rewolucji. Po jej zwycięstwie pałac przeszedł na własność państwa. Królowa Amelia Orleańska spędziła tu swoją ostatnią noc przed udaniem się na wygnanie. Sam pałac zaś został zmieniony w muzeum. Znajduje się również na liście UNESCO.

Styl czy style?

W przewodnikach znajdziecie informacje, że pałac został wybudowany w stylu romantycznym. To prawda, trzeba jednak pamiętać, że romantyzm nader chętnie łączył w sobie różne nurty. Możemy więc znaleźć tutaj sale i elementy neogotyckie, neorenesansowe, neomauretańskie czy neomanuelińskie (to charakterystyczny dla Portugalii styl odwołujący się do manuelizmu, późnośredniowiecznego nurtu w sztuce tego kraju związanego z panowaniem króla Manuela I Szczęśliwego).