Kefalonia - atrakcje, zwiedzanie, ciekawostki

Kefalinia (gr. Κεφαλονιά), lepiej znana jako Kefalonia, to największa z wysp archipelagu Wysp Jońskich. Wyróżnia się górzystym krajobrazem i mniej turystycznym charakterem niż sąsiednia wyspa Zakynthos.

Kefalinia graniczy z Itaką, znaną jako mitologiczna ojczyzna Odyseusza. Niektórzy współcześni badacze skłaniają się nawet ku tezie, że legendarny bohater Odysei Homera pochodził z Kefalonii, i to właśnie tutaj miały znajdować się jego pałace.

Kefalonia - krótka charakterystyka wyspy

Kefalinia to górzysta wyspa, na której dominuje góra Ainos, osiągająca wysokość 1628 m n.p.m. Region ten może pochwalić się klifowym wybrzeżem oraz plażami z niezwykle malowniczą turkusową wodą. Jazda po wysoko położonych drogach wzdłuż wybrzeża dostarcza niezapomnianych widoków, które trudno opisać słowami, ale jednocześnie może być stresująca dla osób nieprzyzwyczajonych do kierowania na takiej wysokości. Niedoświadczonych turystów łatwo można rozpoznać po tym, że poruszają się powoli, często jadąc niemal środkiem drogi.

ZDJĘCIA: Miasteczko Assos

Wyspa znajdowała się pod panowaniem weneckim od połowy XV wieku aż do końca XVIII wieku. Niewiele jednak śladów z tego okresu przetrwało do dzisiaj, gdyż niemal wszystkie budynki zawaliły się podczas serii tragicznych trzęsień ziemi w sierpniu 1953 roku.

Kefalonia skutecznie opiera się masowej turystyce. Mimo że jest dwukrotnie większa od Zakynthos, zamieszkuje ją mniej więcej tyle samo osób (około 40 000). Działa tu też mniej hoteli, a także brak jest typowych, przaśnych kurortów wakacyjnych. Wyspa może być więc idealnym miejscem na aktywny wypoczynek, oferując wiele tras spacerowych z dala od tłumów. Pamiętajmy jednak, że najpopularniejsze atrakcje Kefalonii w sezonie letnim mogą być oblegane.

Wyspa Kefalonia urzeka zielonym krajobrazem, w którym dominują wszechobecne drzewa, gaje oliwne i winnice. Bez trudu można również natknąć się na stadko dzikich kóz, które zaludniają wyspę. Te zwierzęta są niezwykle śmiałe i często wkraczają na drogę w najmniej oczekiwanym momencie (najczęściej akurat wtedy, gdy próbujemy nią przejechać). Mając nieco szczęścia, możemy spotkać także dzikie mustangi, które żyją na zboczach góry Ainos. Inną lokalną ciekawostką jest fakt, że niektóre tutejsze kozy mają... złote zęby. No, może nie są one zrobione z czystego złota, lecz dzięki glebie bogatej w metale nieorganiczne, ich zęby nabierają koloru zbliżonego do sztabki złota.

ZDJĘCIA: Jaskinia Drogarati

Kefalonia - atrakcje turystyczne, zabytki i ciekawe miejsce

W naszym artykule zebraliśmy tylko niewielki wycinek atrakcji, jakie oferuje wyspa, ponieważ zwiedzaliśmy ją podczas jednodniowego wypadu. Nasz tekst powinien jednak okazać się pomocny dla tych czytelników, którzy planują krótki wypad, a nie długie wakacje.

Melissani: słodko-słone jezioro wewnątrz półotwartej jaskini

Największą atrakcją Kefalonii jest jaskinia Melissani, we wnętrzu której kryje się jezioro o niezwykłej właściwości - jest ono mieszanką słonej wody morskiej i słodkiej wody gruntowej. A skąd bierze się ten fenomen? Słona woda dostaje się do wnętrza przez szczeliny (katavothres) położone na wschodniej stronie wyspy, następnie wędruje przez dwa tygodnie, łącząc się na końcu z wodą gruntową w jeziorach Melissani oraz nieodległym Karavomilos, by ostatecznie znów trafić do morza.

Kolejnym unikalnym aspektem tej jaskini jest jej otwarty dach, który runął podczas trzęsienia ziemi. W rezultacie promienie słoneczne wpadają do środka, nadając wodzie jedyny w swoim rodzaju kolor. Najbarwniejszy widok jaskini można podziwiać około południa, kiedy słońce znajduje się bezpośrednio nad otworem.

Jaskinia Drogarati - podziemna sala koncertowa

Drogarati to druga z jaskiń, która została udostępniona turystom. Nie znajdziemy w niej jeziora ani krętych tuneli - zamiast tego ma formę rozległej komnaty, pełnej stalaktytów i stalagmitów (widocznych po bokach oraz na suficie). Miejsce to słynie ze swojej wyjątkowej akustyki, którą można samodzielnie sprawdzić, a czasem organizowane są tu nawet koncerty dla kilkuset widzów - swego czasu występował w niej sam Luciano Pavarotti. Przykład takiego występu można zobaczyć tutaj.

Jaskinia powstała 100 milionów lat temu, lecz odkryto ją całkiem niedawno - około 300 lat temu, gdy trzęsienie ziemi odsłoniło wejście. Dla turystów udostępniono ją w 1963 roku. W środku w oczy rzucają się niemal równo przycięte stalaktyty. Nie wiadomo, jak do tego doszło, ale z dużą dozą prawdopodobieństwa można przypuszczać, że ucięli je lokalni mieszkańcy.

Myrtos - jedna z najpiękniejszych plaż w Grecji

Kefalonia może się poszczycić jedną z najbardziej malowniczych plaż w całej Grecji. Plaża Myrtos usytuowana jest w małej zatoczce, otoczonej wysokimi klifami. Wyróżnia się turkusowym kolorem wody i malowniczym położeniem. Słynie również z silnych fal, które mogą powalić nawet osobę dorosłą.

Wysoko nad poziomem morza, na drodze prowadzącej w kierunku miasteczka Assos, znajduje się punkt widokowy, skąd możemy podziwiać plażę w całej jej okazałości.

Myrtos to najbardziej znana z kefalońskich plaż, lecz nie jedyna, która zachwyca pastelowym kolorem wody oraz pięknym krajobrazem. Innym znakomitym przykładem jest położona w głębokiej zatoce plaża Antisamos.

Miasteczko Assos - pastelowe domki oraz turkusowa woda

Malownicze Assos to jedna z perełek wyspy. Położone w urokliwej zatoczce, miasteczko charakteryzuje się pastelowymi kolorami domów, przepiękną turkusową barwą wody oraz nieco senną atmosferą. Mimo że składa się zaledwie z kilku uliczek, miejsce to jest zdecydowanie warte odwiedzenia. W Assos znajdziemy dwie kamieniste plaże oraz nieco urokliwych knajpek i tawern.

ZDJĘCIA: W drodze do Zamku Assos (Kefalonia).

Miasteczko Assos znajduje się dosłownie kawałek od plaży Myrtos.

Do Assos prowadzi krętą droga. Na jej początku usytuowany jest punkt widokowy (współrzędne: 38.364279, 20.551175), z którego rozpościera się przepiękny widok na charakterystyczny górzysty półwysep za miastem Assos oraz wysokie klify.

Zamek Assos - pozostałości po weneckiej twierdzy obronnej

Bezpośrednio za miasteczkiem Assos wznosi się górzysty półwysep, na szczycie którego Wenecjanie zbudowali twierdzę znaną jako zamek Assos (gr. Κάστρο της Άσσου). Budowlę wzniesiono w XVI wieku, a jej głównym celem było wsparcie istniejącego już od kilku stuleci zamku św. Jerzego, który samodzielnie nie był w stanie obronić wyspy przed ewentualnym tureckim najazdem. Najważniejszym śladem po Wenecjanach jest ich symbol, lew św. Marka, umieszczony nad główną bramą.

Zamek pełnił funkcję obronną również po przybyciu Brytyjczyków oraz po odzyskaniu przez Greków niepodległości. Po wojnie przekształcono go w więzienie. W jego murach przetrzymywano więźniów greckiej wojny domowej, która toczyła się między 1946 a 1949 rokiem. Konflikt ten jest mało znany w Polsce, a sami Grecy niechętni do niego wracają. Bratobójcza walka kosztowała ich kraj blisko 70 000 ofiar.

Zamek otoczono długim murem, który przetrwał do naszych czasów w dobrym stanie. Niestety, zabudowa wewnątrz cytadeli została niemalże całkowicie zniszczona w trakcie trzęsień ziemi. Zachował się jednak katolicki kościół, jeden z budynków oficerskich oraz ruiny pozostałych zabudowań.

Ruiny zamku św. Jerzego, historycznej stolicy wyspy

Na jednym ze wzgórz w południowej części wyspy znajdują się ruiny weneckiego zamku św. Jerzego (gr. Κάστρο Αγίου Γεωργίου). Początki twierdzy sięgają XII wieku i okresu bizantyjskiego, lecz obecny kształt nadali jej Wenecjanie w XVI wieku. W trakcie ich rządów zamek stanowił odrębne miasto i do 1757 roku pełnił nawet funkcję stolicy wyspy. Lokalizacja na wysokim wzniesieniu nie jest przypadkowa - Włosi obawiali się ataków piratów i chcieli jak najbardziej utrudnić im próby splądrowania wyspy.

Konstrukcja znacznie ucierpiała podczas tragicznego trzęsienia ziemi w 1953 roku. Obecnie stanowi trwałą ruinę i atrakcję turystyczną, którą możemy zwiedzić za darmo. Z zamku rozpościera się wspaniały widok na okolicę.

Argostoli - atrakcje współczesnej stolicy Kefalonii

Stolicą Kefalonii jest miasteczko Argostoli (gr. Αργοστόλι). Nie znajdziemy tu zbyt wielu atrakcji z kategorii "nie przegap" - ot, jest to typowe greckie miasteczko średniej wielkości, z promenadą oraz siatkowym układem ulic. Argostoli powstało dopiero w 1757 roku, gdy Wenecjanie przestali obawiać się najazdów piratów i mogli bezpiecznie przenieść swoją administrację bliżej morza.

Dużą gratką dla fanów architektury może być kamienny most De Bosset z początków XIX wieku, który przerzucono nad zatoką. Jego całkowita długość to 689 m, co czyni go najdłuższym kamiennym mostem tego typu na świecie. Na niewielkiej wysepce przy moście stoi pamiątkowy obelisk, który wzniesiono jeszcze za czasów panowania brytyjskiego.

Czytelnicy, którzy mają więcej czasu i interesują się antyczną historią Grecji, a także lubią piesze wędrówki, mogą udać się na górujące nad miastem wzgórze, gdzie zachował się fragment murów cyklopowych z okresu VII wieku p.n.e. (współrzędne: 38.171160, 20.522287). Choć ze starożytnych fortyfikacji nie pozostało wiele, ich rozmiar pozwala zrozumieć, dlaczego dawniej uważano, że musieli je wznosić potężni cyklopi. Argostoli powstało w miejscu, gdzie znajdowało się Krani, jedno z czterech antycznych państw miast na wyspie. Pozostałe to: Sami, Pale and Pronni.

Podczas spaceru wzdłuż promenady warto bacznie spoglądać na wodę. Nam co prawda nie udało się żadnego wypatrzyć, ale w sieci znajdziecie wiele zdjęć żółwi karetta (caretta caretta), które czasami podpływają blisko brzegu.

Klasztor św. Gerasimosa oraz tajemnicze węże

Św. Gerasimos jest patronem Kefalonii oraz osób z problemami psychicznymi. Pochodził z arystokratycznej rodziny i podróżował po świecie, szukając uświęconych miejsc (m.in. spędził ponad dekadę w Jerozolimie). Był szanowany również przez katolików. Ostatecznie w 1555 roku trafił na Kefalonię, gdzie pomagał wiernym z problemami mentalnymi.

Po przyjeździe Gerasimos przez blisko sześć lat mieszkał i na stałe przebywał w jaskini. Trudno powiedzieć, skąd taka decyzja - możliwe, że ascetyczny tryb życia miał mu pomóc w kontaktach z tymi, których chciał ratować. Duchowny zmarł 15 sierpnia 1579 roku. Jego ciało ekshumowano dwa razy - najpierw po dwóch latach, potem po kolejnych trzech. Ciało kapłana się nie rozłożyło, co miejscowi uznali za dowód, że wszedł on w poczet świętych.

Relikwie Gerasimosa przechowywane się w kościele przy klasztorze św. Gerasimosa. Cały kompleks jest stosunkowo nowy - poprzednie zabudowania zostały zniszczone w tragicznym trzęsieni ziemi w 1953 roku. Ciało Gerasimosa umieszczono w srebrnym sarkofagu. Święto Gerasimosa celebrowane jest 16 sierpnia. W tym dniu na wyspę przybywają tysiące wiernych z całego kraju i zagranicy.

Nierozłożone ciało Gerasimosa nie jest jednak największą religijną ciekawostką Kefalonii. Każdego roku, pomiędzy 6 a 15 sierpnia, na wyspie pojawiają się niewielkie węże, nazywane Wężami Matki Bożej. Ich znakiem rozpoznawczym jest charakterystyczny krzyż na głowie. Gady są przyjazne dla ludzi. Po wyjściu na powierzchnię zawijają się wokół ikon i mają podobno zbawienny wpływ na tych, którzy je dotkną. Wielu pielgrzymów przybywa na Kefalonię tylko po to, żeby dotknąć jednego z nich.

A skąd właściwie wzięły się kefalońskie węże? Tego nie wiadomo. Według tradycji pojawiły się one po raz pierwszy w 1705 roku w damskim klasztorze w miasteczku Markopoulo. Wyspę nawiedzili wtedy piraci, którzy plądrowali wszystko na swojej drodze. Przerażone siostry zakonne modliły się o łaskę do Matki Bożej. Gdy piraci wkroczyli do klasztoru, mieli zostać wystraszeni przez wychodzące spod ziemi i pełzające w ich kierunku węże.

Od tamtego czasu gady podobno pojawiają się każdego roku, a ich brak ma zwiastować nieszczęście. Dotychczas nie wyszły tylko dwukrotnie: w 1940 roku (akurat wtedy Grecja została wciągnięta do wojny) oraz w 1953 roku (tragiczne trzęsienie ziemi).

Według miejscowych dawniej pojawiało się ich wiele, ale obecnie są to pojedyncze sztuki, które są bacznie wypatrywane przez mieszkańców. Kefalońskie węże możemy zobaczyć na filmach w serwisie YouTube (np. tutaj).

Kefalonia - atrakcje naniesione na mapę

Na poniższej mapie umieściliśmy wszystkie ciekawe miejsca, które pojawiają się w artykule.

Kefalonia - lokalne przysmaki i wino

Podczas pobytu na wyspie warto zaznajomić się z bogactwem typowo greckich przysmaków. Oliwki, sery kozie, owoce morza – to tylko niektóre z lokalnych smakołyków, które można tu znaleźć. Szczególną uwagę zwracają mandoles, czyli karmelizowane migdały o charakterystycznym czerwonym kolorze, dostępne na całej wyspie.

Kefalonia znana jest także z produkcji win. Na wyspie założono liczne winnice, w których uprawiane są trzy główne odmiany winorośli: Robola, Mavrodaphne oraz Muscat. Dwie ostatnie spotkamy również w innych greckich regionach (na przykład Mavrodaphne kojarzone jest bardziej z Peloponezem), ale odmiana Robola występuje tylko na Kefalonii i została sprowadzona na wyspę przez weneckich kupców wiele wieków temu.

Jeśli będziecie dysponować czasem podczas pobytu na Kefalonii, z pewnością warto wybrać się do jednej z winnic. Wiele z nich organizuje wycieczki i degustacje, które są doskonałą okazją do bliższego poznania lokalnej tradycji winiarskiej i kulinariów.

Historia Kefalonii w pigułce - ważne wydarzenia w historii wyspy

Trzęsienia ziemi w sierpniu 1953 roku

Sierpień 1953 roku zapisał się jako jeden najtragiczniejszych momentów w historii wyspy. Seria trzęsień ziemi brutalnie zniszczyła niemal całą lokalną infrastrukturę. Tragiczne wydarzenia pochłonęły życia setek mieszkańców, a tysiące z nich zdecydowało się na emigrację, porzucając wyspę na zawsze. Na miejsce emigrantów sprowadzono liczne osoby z zagranicy, w tym m.in. z Albanii oraz innych krajów bałkańskich.

Niemiecka masakra włoskiej dywizji Acqui w czasie II wojny światowej

Grecja została wciągnięta do wojny w 1940 roku. W nocy 28 października 1940 roku premier Ioannis Metaksas otrzymał od ambasadora Włoch żądanie wyrażenia zgody na wkroczenie włoskich wojsk na ziemie greckie. Pochodzący z Itaki przywódca odpowiedział stanowczo, używając zaledwie jednego słowa - ochi - co po grecku oznacza "nie", w efekcie czego siły Mussoliniego wdarły się do jego ojczyzny, rozpoczynając konflikt nazywany dziś wojną włosko-grecką. Odwaga premiera stała się symbolem greckiego ducha, a dzień 28 października ustanowiono świętem państwowym, który jest uroczyście celebrowany.

Grecy ostatecznie nie sprostali najeźdźcom i musieli pogodzić się z wkroczeniem na ich terytorium wojsk okupacyjnych. Okupacja Grecji wyglądała jednak zgoła inaczej niż w Polsce. Ludność włoska i grecka zawsze czuły sympatię względem siebie, dlatego zwykli żołnierze czuli się w Grecji jak u siebie w domu - zamiast terroru były wspólne śpiewy i picie wina do późnych godzin nocnych.

Na Kefalonii stacjonowała wówczas włoska dywizja dywizja Acqui, licząca około 10 000 żołnierzy. Ich sielanka trwała do września 1943 roku, gdy Włosi oficjalnie przeszli na stronę Aliantów. Niemieckie siły zbrojne postanowiły rozbroić swoich dawnych sprzymierzeńców, uniemożliwiając im powrót do domu. Dowództwo niemieckie obawiało się, że żołnierze zostaną wykorzystani w walce przeciwko nim.

Dowódcą sił włoskich był w tym czasie pro-niemiecki Antonio Gandin, który odznaczył się na froncie wschodnim, otrzymując nawet Krzyż Żelazny. Znalazł się on w trudnym położeniu, ponieważ nie chciał walczyć z niedawnymi sprzymierzeńcami, ale równocześnie nie był skłonny sprzeciwić się rozkazom swojego króla. Po serii tragicznych zdarzeń (takich jak ostrzelanie niemieckich statków), które doprowadziły do eskalacji napięcia, podjął niespotykaną decyzję - zorganizował referendum wśród żołnierzy z pytaniem, co robić: dołączyć do Niemców, poddać się, a może stawić im czoła. Wygrała trzecia opcja, która doprowadziła do krwawych starć. W walce zginęło około 1300 Włochów, a ponad 5000 zostało rozstrzelanych już po dostaniu się do niewoli. Blisko 3000 żołnierzy zginęło podczas katastrofy statku przewożącego jeńców. Melodramat "Kapitan Corelli" opowiada o tych wydarzeniach.

Po tragicznym trzęsieniu ziemi w 1953 roku, wiele z ciał pojawiło się na powierzchni. Zszokowani tym widokiem Grecy poinformowali o tym fakcie Włochów, którzy również byli zaskoczeni, nie zdając sobie sprawy z tego, co tak naprawdę wydarzyło się na wyspie. Rozpoczęto masowe ekshumacje, dzięki którym udało się pochować z honorami około 3000 żołnierzy, spoczywających teraz na cmentarzu wojennym w Bari.

Masakra w Kefalonii była jedną z największych zbrodni na jeńcach wojennych podczas II wojny światowej i stanowi jeden z najważniejszych przykładów włoskiego oporu przeciwko zbrodniczej machinie niemieckiej.

ZDJĘCIA: Miasteczko Assos

ZDJĘCIA: Miasteczko Assos

ZDJĘCIA: Jaskinia Drogarati

ZDJĘCIA: Okolice Assos

ZDJĘCIA: Jaskinia Drogarati