Dzwonnica św. Marka w Wenecji
Dzwonnica św. Marka (wł. Campanile di San Marco), stojąca na Placu św. Marka, należy do najbardziej rozpoznawalnych symboli Wenecji. Obecnie na szczycie tej smukłej i wysokiej na 98,6 m budowli, swoją drogą najwyższej w mieście, znajduje się taras widokowy, z którego rozpościera się wspaniały widok zarówno na Plac św. Marka z Bazyliką św. Marka i Pałacem Dożów, jak i na panoramę Wenecji z czerwonymi dachami oraz na lagunę z jej niesamowitym błękitnym kolorem wody.
W naszym artykule opowiemy Wam o historii dzwonnicy i wydarzeniach z nią związanych, a także o panoramicznym punkcie widokowym, będącym jedną z największych atrakcji Wenecji, na który wjeżdżamy windą. Zostając z nami, dowiecie się jak kupić bilety i ile one kosztują.
Historia Dzwonnicy św. Marka
Początki Dzwonnicy św. Marka sięgają przełomu IX i X wieku, kiedy to doża Pietro Tribuno położył fundamenty pod budowę wieży, mającej pełnić funkcję strażnicy oraz latarni morskiej (ogień, który wskazywał w nocy drogę statkom, rozpalano przez wieki na jej szczycie). Kolejni dożowie, czyli wybieralni władcy Wenecji, kontynuowali jego wysiłki. Funkcję dzwonnicy budowla zyskała w połowie XII wieku: najpierw doża Domenico Morosini, panujący w latach 1147–1156, podwyższył wieżę do poziomu dzisiejszego tarasu widokowego, a jego następca - doża Vitale Michiel II - umieścił w niej dzwon, który miał obwieszczać mieszkańcom miasta ważne wydarzenia. Na przestrzeni wieków, z powodu trzęsień ziemi i pożarów, budowla była jednak wielokrotnie przebudowywana.
Swoją obecną formę dzwonnica przyjęła na początku XVI wieku, kiedy po jednej z katastrof przebudowano jej najwyższą część. W 1513 roku na szczycie budowli zainstalowano drewnianą, pozłacaną rzeźbę archanioła Gabriela, która dzięki umieszczeniu na ruchomym mechanizmie służyła jako wiatrowskaz.
Największa tragedia w historii dzwonnicy miała miejsce 14 lipca 1902 roku, kiedy to budowla po prostu runęła. Przyczyniło się do tego wiele czynników, w tym wielokrotne "łatanie" struktury konstrukcji oraz waga największego z dzwonów. Szczęśliwie obyło się bez ofiar śmiertelnych wśród ludzi, ale według miejscowej legendy zginać miał jeden kot, należący do opiekuna dzwonnicy. Pozostaje mieć nadzieję, że nie było to jego dziewiąte z żyć!
Odbudowa rozpoczęła się niedługo później, a zakończono ją już w 1912 roku, przywracając słynnej dzwonnicy jej dawny wygląd.
Loggetta projektu Sansovino
U podstawy dzwonnicy, w latach 1537-1549, wzniesiono niewielki budynek zwany Loggetta, czyli po prostu "loggia". Jego projektantem był Jacopo Sansovino, utalentowany architekt ery renesansu. Budynek miał początkowo służyć jako miejsce spotkań patrycjuszy, zanim wyruszą oni na posiedzenia Wielkiej Rady, ale z czasem zaczął też być wykorzystywany w inny sposób, np. jako miejsce spotkań reprezentantów magnatów z przedstawicielami prokuratury, mającej swoją siedzibę w budynkach przy Placu św. Marka.
Warto zwrócić uwagę na trzy płaskorzeźby umieszczone na fasadzie Loggetty. W centralnym punkcie możemy podziwiać personifikacją Wenecji jako Sprawiedliwości. Po prawej stronie widzimy alegorię Cypru, wchodzącego w tamtym czasie w skład Republiki Weneckiej (Wenus, zrodzoną z fal morskich), a po lewej Krety - w XVI wieku weneckiej twierdzy zwanej Candia (Jowisz, opiekun Minosa, mitologicznego króla Krety). Ponadto, w czterech niszach umieszczono posągi z brązu przedstawiających rzymskie bóstwa: Atenę, Apollina, Merkurego oraz Pax - boginię pokoju.
Loggia Sansovino została zniszczona podczas zawalenia dzwonnicy, ale szczęśliwie zdecydowano o odbudowie zabytku, z wykorzystaniem oryginalnych elementów. Dziś w budynku mieści się wejście do windy, którą wjedziemy na taras widokowy.
Dzwony Dzwonnicy Św. Marka
Dzwonnica pełniła funkcję swoistego zegara oraz alarmu dla mieszkańców Wenecji. Od zawsze posiadała ona pięć dzwonów, z których każdy informował o innym wydarzeniu. Są to:
- La Marangona - największy z dzwonów, informujący pracowników Arsenału o rozpoczęciu i zakończeniu dnia pracy. Arsenał, czyli stocznia, stanowiła podstawę potęgi morskiej Wenecji. Dzwon dawał również znać o rozpoczęciu posiedzenia Wielkiej Rady.
- Trottiera - dzwonił zaraz po La Marangonie, wzywając na posiedzenie Wielkiej rady. Pośpieszał także patrycjuszy jeżdżących konno, aby jak najszybciej przybyli do Pałacu Dożów.
- Nona - odzywający się, także dziś, w południe.
- Mezza Terza - wzywający senatorów na posiedzenie, a wiernych na uroczystości religijne.
- Renghiera - najmniejszy, informujący o egzekucjach.
W przypadku najważniejszych wydarzeń zdarzało się, że wszystkie dzwony biły wspólnie.
Dzwonnica Św. Marka - punkt widokowy
Taras na dzwonnicy to najpopularniejszy punkt widokowy Wenecji. Możemy obserwować z niego Plac św. Marka z jego zabytkami, wliczając w to kopuły Bazyliki Św. Marka, panoramę miasta, lagunę z jej błękitną wodą i wyspami, a nawet śnieżne szczyty Alp na horyzoncie.
Na taras dostać można się wyłącznie windą. Kolejki do kas wydają się długie, ale zazwyczaj nie powinniśmy czekać dłużej niż 45 minut (chyba, że trafimy akurat na szczyt sezonu i najbardziej oblegane godziny). Winda z jednej strony eliminuje zatory na schodach, ale z drugiej zachęca więcej turystów do wizyty.
Dzwonnica Św. Marka - ceny biletów
Cena biletu wynosi 10,00 € (43,10 zł). Dzieci do 6. roku życia wchodzą za darmo.
Dzwonnica Św. Marka - godziny otwarcia
Dzwonnica czynna jest codziennie od 9:30 do 21:15. Ostatnie wejście możliwe jest o 20:45.
Aktualne informacje o godzinach otwarcia najlepiej śledzić na oficjalnej stronie.
